Net iets boven de 10 graden Celsius, niet te veel wind, af en toe een zonnetje, dus prima weer voor een stevige wandeling. Ik heb meteen een route in mijn hoofd, en schat in dat het ongeveer één uur tot 75 minuten zal duren, op het ogenblik iets dat makkelijk te doen moet zijn.

Het is geen gewoon wandelen, maar tempowandelen. In plaats van een redelijk tempo van 5 km per uur, probeer ik er iets meer uit te halen en 6 km per uur eruit te peuren. Vorige week ben ik al twee maal op pad geweest en heb gemerkt dat ik vrij snel in dat iets hogere tempo kan komen.

Start is goed en als verwacht, goede paslengte, lekker ritme en dan kom je na een uurtje erachter dat het zo lekker gaat, dat er wat aan de route toegevoegd kan worden, dus besluit ik, iets te overmoedig waarschijnlijk , de grote binnenstad route te doen, een twee uur durende wandeling. Op zich is dat nog altijd goed te doen, en het volgende kwartier lukt dat ook, maar dan kom je ineens op het punt, bijna van de ene op de andere seconde, besef je dat dit pijn gaat doen.

Maar je hebt nou eenmaal die nieuwe route in je hoofd, dus ga je door en wat me dan erdoor helpt is goede ritmische muziek op je hoofd. Het volgende kwartier is puur doorzetting, want hoewel het tempo gemakkelijk aan te passen is naar een niveau waarbij je zonder al te veel problemen de resterende tijd kunt doorwandelen, is dat nou net wat je niet wilt. En dus klimt langzaam de spierpijn vanuit de kuiten omhoog naar je bovenbenen en billen.

Wegens een calciumprobleem werken mijn nieren nog maar op 35% en even later laat ook dat gebrek zich merken door een uitstralende pijn in het gehele middenlijf. Gelukkig zit het er dan bijna op en eindig ik met een paar goede stretchoefeningen om de ergste spierpijn eruit te rekken. Gek genoeg voel ik me, als ik de deur naar mijn appartement open doe , al weer bijna hersteld. En voldaan, want hoewel het op het ogenblik nog net iets te veel was, heb ik het toch redelijk goed kunnen volhouden.

Het weer wordt beter de komende dagen, de lente zit in de lucht en ik krijg er echt weer zin in.

 

Geschreven door Ruud van Boxel