Heel veel mensen hebben klachten. Soms zijn het puur lichamelijke klachten, soms psychische klachten en soms een combinatie. Misschien is het wel verdedigbaar om te zeggen dat iedereen wel een pijntje heeft. Klachten hebben is een onderdeel van ons leven en we accepteren de ongemakken. Gelukkig zijn er capabele artsen en therapeuten die ons kunnen helpen als het de spuigaten uitloopt. Meestal zijn we weer snel redelijk op de been en kunnen we ons normale leven weer oppakken. Tot het weer mis gaat.

Het is zo gewoon, maar is het ook normaal? Is het normaal dat we chronisch last hebben van “die zwakke plek”. Is het normaal dat we regelmatig terug moeten naar “ons mannetje” om “weer even recht” gezet te worden. Ik denk het eigenlijk niet. Ik ben er van overtuigd dat de mens een krachtig zelfherstellend vermogen heeft dat ons, bij een verstoring, weer terug leidt tot gezondheid. Als het daar maar de kans toe krijgt. Soms heeft het herstelvermogen inderdaad een duwtje in de goede richting nodig, maar daarna kunnen we het weer helemaal zelf, toch?

Het is ook niet per se erg dat we van tijd tot tijd een steuntje in de rug zoeken om onze dagelijkse beslommeringen beter aan te kunnen, maar negeren we niet te snel dat ons lichaam een signaal afgeeft en helpen al die therapieën ons niet om die signalen te blijven negeren? Zijn we wel zo gezond als we denken, als ons lichaam continu om onze aandacht vraagt?

Het antwoord is ook niet eenvoudig en eenduidig denk ik. Als je eens een keer een therapie nodig hebt is daar niets mis mee, maar als je het gevoel hebt dat je niet buiten een therapie kan is er sprake van een afhankelijkheid (misschien in sommige gevallen verslaving?). Op dat moment is het misschien een idee om een laagje dieper te gaan en te begrijpen wat de klacht eigenlijk te vertellen heeft. Blijft de klacht bestaan omdat we volharden in een richting in ons leven die niet goed voor ons is? Blijven we water lozen uit een zinkend schip, terwijl we het lek moeten dichten? Tijd om in plaats van naar de therapeut te hollen even stil te staan bij ons zelf en hoe we in het leven staan. Zodat we weer echt op eigen benen kunnen staan. Worden we gelukkig van, geloof me.

Axel Staps